De zomer is begonnen en we vermaken ons goed in Slovenië. We hebben al aardig wat hete dagen gehad en de eerste oogst uit de moestuin(en) is binnen. Momenteel verblijven we op ons (voorlopig) laatste wwoof adres in Kilovče. Deze brief gaat over onze tijd bij Kmetija Štekar, de boerderij van de familie Štekar.
Alweer een bericht van ons! Dit keer niet over een verblijf op een wwoof plek maar over de reisweek er tussen in.
Na 2,5 maand bij Nicholas en Noella zijn we inmiddels weer verder getrokken en hebben we ook Italië verlaten. Met Stef gaat het goed, hij heeft voldoende kunnen herstellen om weer te reizen en te wwoofen. Hieronder onze belevenissen van de afgelopen weken!
De afgelopen blogposts hebben we ongeveer om de maand geschreven omdat we ook om de maand van plek veranderen. Inmiddels zijn we al een maand op ons huidige adres, maar waarschijnlijk blijven we hier nog wel een maand. Dat is deels omdat we hier graag zijn, maar ook omdat we momenteel niet verder kunnen. Als je Facebook hebt weet je al waarom, maar zo niet dan lees je het hieronder…
Voordat we weggingen vroegen veel mensen waar we heen zouden gaan. Ons antwoord was dan ‘het zuiden in de winter, het noorden in de zomer’. Nu de lente eraan komt kunnen we terugkijken, en blijkt dat ‘het zuiden’ voor ons Italië is geworden. We zijn er ook wel achter dat het zuiden niet betekent dat je de winter overslaat. Als je op 550m in de Apenijnen zit is het soms in Nederland warmer! Verder bevalt het ons goed om zo’n lange periode in één land te zijn. Onze drie verschillende wwoof-hosts hebben ons elke een andere kant van het land laten zien, waardoor we het beter leren kennen. De taal, de gebruiken, de keuken, het klimaat en de natuur spreken ons erg aan, en we voelen ons steeds meer op onze plek.
Deze keer een post over onze laatste maand op Sardinië. In totaal hebben we 7 weken op het eiland doorgebracht. De eerste weken rondtrekkend met onze vrienden in de bus, en de laatste 4 weken op de boerderij van Salvatore. We voelen ons inmiddels aardig thuis hier. We hebben Sardinië ervaren als een prachtig, ruig eiland, en de bewoners als vriendelijk en behulpzaam.
De dag voor kerst arriveren we moe, maar met veel zin op Sardinië. Sascha’s grootvader heeft 25 jaar aan de oostkust in Baunei gewoond, en zijn huis is nog te gebruiken voor familie en vrienden. Zijn kleine blauwe Fiat staat standaard geparkeerd bij het vliegveld bij Olbia, dus die halen we eerst op. Voordat we naar Baunei gaan besluiten we kerstnacht meteen speciaal te maken. Sascha kent de oostkust een beetje en leidt ons naar Cala Gonone. Deze plek met rotswanden aan de kust staat bekend om de vele klimroutes en grotten om te overnachten. We laten de auto’s achter in het dorp en hiken met onze slaapzakken en klimgordels naar de beste plek. Sascha en Thies zijn ervaren klimmers en hebben een eigen touw, en wij krijgen de smaak ook weer te pakken. Klimmen op een rotswand met de zon op je rug en de zee onder je is immers veel gaver dan klimmen in de hal zoals we eerst deden. Pip moet er nog even aan wennen: ze vindt het maar niets dat haar baasje ineens buiten haar bereik is en probeert Stef achterna te klimmen.
Allereerst: de beste wensen voor het nieuwe jaar! Met ons beperkte bereik hebben we geen berichten kunnen versturen, en wat we hoorden zijn ze bij ons ook niet allemaal aangekomen. Inmiddels verblijven we op een boerderij op Sardinie en hebben we de tijd en de middelen voor deze update. Kerst en oud & nieuw hebben we doorgebracht met rotsklimmen, kampvuren, lekker eten en mooie avonturen beleven, maar voor we daar over vertellen, eerst het vervolg op ons vorige bericht.
Het is al weer ruim een maand geleden dat we Groningen achter ons lieten. Spullen verkocht, bus ingepakt, huis opgezegd, zelfs uitgeschreven bij de gemeente. We vertrokken natuurlijk toch met wat stress, ook al dachten we dat we het goed gepland hadden. Het is altijd meer werk dan je denkt… Om vrijdag om half 5 kon de reis waar we zo lang naar uit hadden uitgekeken eindelijk beginnen!